Max Verstappen wygra w tym roku wszystko w Formule 1. Dwukrotny mistrz świata prowadził również w pierwszej dziesiątce kolarzy sezonu 2022, na których głosowali szefowie zespołów. Zobacz, którzy inni gracze zostali uhonorowani.
Ekspres polarny, reż. Robert Zemeckis, 2004
Ekspres polarny Roberta Zemeckisa również miał być technologicznym przełomem. Reżyser, który od początku swojej kariery lubił efekty specjalne, efekty wizualne i nowe możliwości technologiczne kinematografii, na początku XXI wieku zakochał się w tzw. performance capture. Do tego stopnia, że zasugerował nawet trwałe odejście od kręcenia „tradycyjnej kinematografii”. Problem w tym, że „Ekspres polarny”, a później „Beowulf” i „Opowieść wigilijna” uderzyły sztucznością komputerową i nikogo nie przekonały, że za komputerowymi maskami kryją się prawdziwi aktorzy. Efekt, o którym marzył Zemeckis, w pewnym stopniu osiągnął już Cameron w Avatarze, ale dopiero Cezar z Ewolucji planety małp i kilka podążających za nim postaci uwolniło się od komputerowej sztuczności. Zemeckis powrócił do „tradycyjnej kinematografii”, ale nie doszedł jeszcze do poziomu swoich dawnych przebojów.
Kolejnym filmem, który otworzył nowe możliwości dla kinowych wrażeń, był Najdłuższy spacer Billy’ego Lynna. Lee, reżyser, który zaczął eksperymentować z nowymi technologiami po nakręconym pełnym efektów komputerowych filmie Życie Pi, postanowił zwiększyć liczbę klatek na sekundę z 24 klatek na sekundę w The Longest Walk…, dramacie opowiadającym o rzuceniu amerykańskiego żołnierza w środku widowiska medialnego z szybkością 120 klatek na sekundę, co jest typowe dla kin. Rezultatem jest, mówiąc najprościej, hiperrealizm odpowiedni dla gier wideo, ale zaburzający poczucie zanurzenia się w wykreowanej rzeczywistości w kinie. Tak został przyjęty film Lee, który zaginął w kinach. Reżysera wciąż ekscytuje 120 klatek na sekundę (twin) i już wkrótce zobaczymy, jak Cameron wykorzysta tę technologię w kolejnych awatarach. Jednak z punktu widzenia kinowego doświadczenia 120 kl./s wydaje się dzielić los 3D i być dodatkiem do największych hitów kinowych.
Zaufaj procesowi
Pomimo niepewnej sytuacji w tabeli, która utrudniała planowanie długoterminowej przyszłości zespołu na przestrzeni miesięcy, Platek przekształcił Spezię z ligi Kopciuszka w klub, którego coraz bardziej ufa na rynku transferowym; zespół, dla którego finanse były coraz mniejszym problemem przy pozyskiwaniu graczy. U podnóża liguryjskich wzgórz pojawiało się coraz więcej ciekawych zawodników – na przykład Ethan Ampadu, który bronił barw Walii na mundialu w Katarze, Albin Ekdal, reprezentant Szwecji, wypożyczony z Mediolanu Mattia Caldara, czy Bartłomieja Drągowskiego, cieszącego się na Półwyspie Apenińskim znakomitą opinią. W tym samym czasie klub Plateka zaczął szukać mniej oczywistych kierunków transferowych – do La Spezii dołączyli Aimar Sher ze szwedzkiego Hammarby i wreszcie… Jakub Kiwior, który wcześniej grał w słowackim MŠK Žilina.
W tym samym czasie Amerykanin zabiegał o uznanie otoczenia, potwierdzając opinię szanowanego włoskiego piłkarza Adriano Gallianiego, wieloletniego dyrektora Milanu ze złotej ery Berlusconiego. „Obcokrajowcy są mile widziani we włoskim futbolu. Muszą tylko dobrze zintegrować się z miastem i kibicami i myślę, że tak się dzieje. Niedawno spotkałem Krause z Parmy i Platko ze Spezii. Widać, że mają bardzo jasny plan na przyszłość. kluby, którymi kierują, wiedzą, jak się zachować i robią to bardzo dobrze – powiedział La Gazetta dello Sport. Jakiś czas temu w internecie krążyły zdjęcia Plateka, który dał Spezii mecz z czerwonym paskiem, także w twarz. Amerykanka dołączyła do popularnego we Włoszech wydarzenia #unrossoallaviolenza (czerwona kartka za przemoc) na rzecz walki z przemocą wobec kobiet
Oscary 2020: „Parasite” z czterema statuetkami
„Parasite” w reżyserii Bonga Jonga -ho zaskoczył ilością nagród. Koreańska produkcja zdobyła cztery Oscary, w tym najważniejszy – w kat egories: Najlepszy Film, Najlepszy Film Międzynarodowy (tu pokonała nominowanego przez nas „Boże Ciało”), Najlepszy Scenariusz Oryginalny i Najlepszy Reżyser. Nagrodę należy odczytywać po części jako zwrócenie uwagi świata na sytuację w regionie i problemy Azji.
«Irlandczyk» też zaskoczył, ale inaczej – film legendarnego Martina Scorsese nie zdobył ani jednej statuetki w dziesięciu nominacjach.