Stary cmentarz, duchy, zjawy… dusze, które nie zaznają spokoju i wędrują między światami, by dokończyć swoje sprawy. Niewytłumaczalne zjawy, strach, skrzypiące schody, Biała Dama… nawet jeśli nie wierzysz w duchy, czy opowiadałeś kiedyś takie historie, żeby kogoś przestraszyć, czy byłeś słuchaczem, który dostał gęsiej skórki wbrew rozsądkowi? ? uderzyć w skórę? Dla fanów tego rodzaju strasznych historii. Prawdziwe historie – powinna być lekturą obowiązkową. Głównie dlatego, że – choć Ed Warren był znanym demonologiem – książka jest napisana w stylu narracyjnym i przywołuje na myśl historie przy ognisku. Publikację na polski rynek wprowadziło wydawnictwo Replica, a Patronat medialny objął Głos Kultury. Poniżej Ania i Sylwia rozmawiają o książce. Dowiedz się, która historia najbardziej ich przeraża.
WRAŻENIA OGÓLNE
Polowania na czarownice były wynikiem złej pogody. Kampania przeciwko kobietom oskarżonym o czary miała miejsce w latach szczególnie dotkliwych mrozów. Kiedy w Europie rozpoczęła się „mała epoka lodowcowa”, ludność zaczęła szukać winnych. W rezultacie spłonęło co najmniej 30 000 osób (czytaj więcej na ten temat).
- Nie chcesz żyć w średniowieczu! Pokażemy Ci w 10 punktach
- 10 faktów z historii Polski, o których wolelibyśmy nie pamiętać
- Cała prawda o Armii Krajowej. Czy znasz te 8 faktów?
Nie, to nie jest książka, którą czytam dzieciom. Moje są na to za małe. Sam przeczytałem tę książkę, chociaż jest przeznaczona dla „młodszych nastolatków”. «Books of Darkness» to historia chłopca, który zostaje zwabiony do mieszkania… czarownicy i musi opowiadać jej przerażające historie, aby przeżyć.
Jestem jedną z tych czytelniczek, które zakochały się w „Harrym Potterze” J.K. Rowling, przeczytałam całą sagę Przeminęło. They’re Gone” Michaela Granta, lubię przeglądać literaturę młodzieżową. Nie mogłam się więc oprzeć i przeczytałam „Księgi ciemności” J.A. Biały. Pewnie wielu rodziców też, zwłaszcza jeśli opis jest obiecujący.
Alex jest nastolatkiem zafascynowanym horrorami, przerażającymi i wszelkiego rodzaju ekscytującymi historiami. Czuje jednak, że różni się od swoich rówieśników, że jest od nich inny, że jest nieszczęśliwy. Tym bardziej, że pisze historie, których nie na darmo nazywa księgami ciemności. Książki, których chciałby się kiedyś pozbyć.
Leczenie raka piersi
Kiedy urodził się mój młodszy brat, moja mama wyczuła guzek w piersi.
To było przerażające. Wszyscy się martwiliśmy. Normalnie terror. Pamiętam płacz w nocy. Babcia Frania poszła ze mną za obronę mojego miasta, niedaleko którego mieszkaliśmy. Na brzegu przy rowie rosło duże drzewo. Już go nie ma, został wycięty jak na swój wiek, ale pamiętam, gdzie to było. Razem zeskrobaliśmy korę. To były śmierdzące wióry. Zebraliśmy je do dużego słoja. W domu naklejała je na folię i polała alkoholem. Potem użyła tych rzeczy do zrobienia opatrunków dla mojej mamy. Kilka razy, aż skóra zeszła z klatki piersiowej. Po krótkiej chwili guz zniknął…
To było niesamowite przeżycie. Czekałam na to od rana, bo Babcia Frania obiecała mi, że wieczorem wyczarujemy duchy. Zimowe wieczory były najlepszą porą na takie eksperymenty z życiem pozagrobowym. W piecu płonął ogień. Światło ze szczelin w żeliwnym blacie odbijało się od ścian jej pokoju. Oczywiście węgiel nadal się palił. Takie prawdziwe, zwyczajne. Bez szkła i plastiku. Babcia odwróciła talerz i zapaliła świeczkę na gorącym wosku, który z niego kapał. Potem usiedliśmy przy stole w ciemności, trzymając się za ręce i zapraszając duchy, by przyszły. Przez długi czas były to po prostu niewinne, ale emocjonujące gry, które uatrakcyjniały nudne grudniowe wieczory. Aż pewnego dnia deska zaczęła podskakiwać. Szydził jak szalony, aż skończył się tyłek. Potem, w ciemności, usłyszałem tylko jedno zdanie, które powiedziała moja babcia. „Każdy duch chwali Pana Boga”. Bałem się wtedy.